Een grot met een verrassing en de Aloë

Het is zaterdagavond. Vandaag was onze laatste dag op Lanzarote. Het weer is sinds gisteren een stuk verbeterd, in de auto zagen we de thermometer weer op 25 graden staan.
Aan het eind van de middag heb ik genoten van mijn laatste zonnestralen op het strand. Gezwommen heb ik niet, dat doen op dit kleine strand sowieso weinig mensen. Ik heb het idee dat het te fris is om te zwemmen, dat je niet meer opwarmt als je uit het water komt. Maar dat heb ik dus niet getest. Als laatste diner op Lanzarote eten we een pizza op een gezellig plein. Iedere avond hebben we een ander restaurant opgezocht.

Vanmorgen zijn we met de auto richting het noorden gereden. We gingen naar de grot ‘Cueva de los Verdes’. Net als de grot waar we maandag waren (Jameos del Aqua) is deze grot een onderdeel van een 7 kilometer lange lavatunnel, ontstaan na de uitbarsting van de vulkaan Corona. In deze grot krijgen we een rondleiding. In de reisgids hadden we gelezen dat de grot een verrassing herbergt. Tijdens de rondleiding kwamen we op een plek waar veel gaten waren, de gids waarschuwde ons goed op te letten waar we liepen. En iets verderop mochten we zelfs geen foto’s meer maken. We stonden vlakbij een enorme diepte, best een beetje eng. De gids vroeg ons op een veilige afstand te blijven staan, zodat we niet in de diepte zouden vallen. Ik vroeg me af waarom er geen hekjes stonden, er zou maar een kind iets te vrolijk doorhuppelen. Heel voorzichtig mochten we stapje voor stapje naar de rand van de diepte lopen. Er zou een steen in de diepte gegooid worden, zodat we konden horen hoe diep het er was....... Plons! Ha, ha, wat geweldig! Het was geen diepte, maar een prachtige weerspiegeling van de grot in een meertje van ca. 20 cm diep. Door de rimpeling in het water die de steen veroorzaakte zag je dat het water was, maar toen het water weer stil werd, zag je weer de prachtige weerspiegeling en leek het weer een diep gat.

Als laatste wilden we de Aloë-plantage bezoeken. De Aloë is een veel voorkomende plant hier. Blijkbaar zijn de omstandigheden hier ideaal voor de plant. Ook in de oudheid al werd gebruik gemaakt van de bijzondere, geneeskrachtige, werking van het sap van de Aloë. Via een prachtige weg over een oude vulkaan kwamen we aan bij een heel klein winkeltje. Dat was het enige dat er was, een winkeltje. Ooit was er een museum, maar nu dus niet meer. Gelukkig maar dat het hier geen straf is om met de auto rond te toeren, want we hadden er veel meer van verwacht. Via de weg langs de oceaan reden we weer terug naar het zuiden. Een aantal kilometer verderop was een (gratis!) Aloë-museum, hadden we op de heenweg gezien. Dit stelde al iets meer voor, hier konden we op grote borden onder andere meer lezen over de historie van de Aloë-plant en waar Aloë-gel allemaal goed voor is en aan het eind is weer een kleine winkel. We zijn in Aloë-stemming en rijden dan ook naar het derde Aloë-huis dat we op de heenweg gezien hadden. Ook dit stelt niet heel veel voor. Dezelfde borden te lezen als bij onze vorige stop en uiteraard is er een winkel.

De kilometer-teller van de auto staat nu op bijna 400 km (ik had me gister vergist, ik dacht dat we toen al aan de 400 km zaten). Morgen leveren we de auto weer in bij het vliegveld. We hebben er erg veel plezier van gehad. We hebben heel veel van Lanzarote gezien, hebben op de meeste wegen gereden, soms ook in een dorpje als we even niet meer wisten welke kant we op moesten. Lanzarote is een prachtig eiland, zeker de moeite waard om te bezoeken. Wat mij betreft had het iets warmer mogen zijn, maar we hadden wel perfect weer op lekker op stap te zijn en veel te bekijken.
En na vakantie is het ook fijn om weer naar huis te gaan. Ik heb er weer van genoten om reisverslagen te schrijven, in feite is het mijn dagboekje. Voor mij leuk om later weer eens na te lezen en leuk om de ervaringen met jullie te kunnen delen.
Morgenavond weer lekker slapen in mijn eigen bed.