Een lach en een traan

Het was vandaag een bizarre dag. Helaas moet ik in het verslag van vandaag schrijven over een traan en laat ik daar dan meteen maar mee beginnen. Vanmorgen is iemand van de groep niet beneden gekomen. Ze is door de reisleidster gevonden in haar kamer, 's nachts onwel geworden. Met gillende sirenes is ze door de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Het laatste nieuws dat we van haar hebben, is dat ze in coma ligt. Een vrouw van 57 jaar.

Lieve mensen, vier het leven!
Gelukkig vinden we als groep steun bij elkaar. We maken het samen mee. We zijn uiteindelijk vanmorgen ook gewoon op pad gegaan. En dat was goed. Door het slechte weer van vorige week moest de wandeling die voor vandaag gepland stond ingekort worden. We wandelden daarom het laatste stuk niet naar de abdij van Monte Oliveto Maggiore, maar de bus bracht ons tot aan de abdij. En daar hebben we samen eerst koffie gedronken. We worden door onze Italiaanse gids verrast met zelfgebakken taart gemaakt met kastanjedeeg, lekkerrrr. Toen wilden we de abdij gaan bezichtigen, maar toen was net vijf minuten geleden de siësta begonnen. Dat is pech, alles loopt vandaag even anders. Het is wel een mooie plek om te zijn. En oh ja, er ligt een cache.... Er zijn een paar mensen in de groep die bijna nog fanatieker zijn dan ik, echt, ze bestaan! En zij doen het deze week voor het eerst. Deze cache lag lastig verstopt, tegen een schuine muur op die door de nattigheid superglad was. Iemand deed zijn schoenen uit en klom op de sokken omhoog en vond de schat!

's Middags brengt de bus ons naar een plaatsje verderop en daar start onze wandeling van vandaag. Het is vandaag weer heerlijk vakantie- en wandelweer. We starten in de kerk waar we allemaal kaarsjes aansteken voor onze reisgenoot in het ziekenhuis.
We wandelen vervolgens ca. 7 km. Onderweg hebben we prachtige uitzichten over het Toscaanse glooiende landschap. Voor mij een indrukwekkend moment is, als er een lichtbundel door de wolken schijnt. Het is inmiddels wat bewolkt geworden en door een stukje open lucht schijnt een prachtig licht op de aarde neer. Precies op dat moment gaat de telefoon van de reisleidster en horen we dat onze reisgenoot in coma ligt....

We eindigen onze wandeling in Bagno Vignoni. Een deel van de groep krijgt daar een wijnproeverij. Een ander deel gaat wat anders doen.... een cache zoeken bijvoorbeeld..... Zeven caches hebben we gevonden deze week. En gisteren zat er trouwens ook nog een trackable in die ik mooi in NL verder kan laten reizen. Het ding heeft inmiddels ruim 29.000 km gereist, en daar ga ik dus ruim 1000 km bij optellen.

Het is vandaag onze laatste avond van de vakantie. We praten veel over onze reisgenoot en over de gebeurtenissen van vandaag. Ieder beleeft het op zijn/haar manier.
We wisselen ook onze mailadressen uit, zodat we elkaar na de vakantie de foto's toe kunnen sturen. Foto's, er zijn er weer honderden gemaakt. En we rekenen nog even de gemiddelde leeftijd van de groep uit. Dat is 54,3 jaar. Ik ben de op-een-na jongste. En velen hadden me nog veel jonger geschat. Blijkbaar gebruik ik nog steeds de goede dagcrème :-)

En dan is het tijd om de koffer in te gaan pakken. Morgenochtend gaan we hier nog het oude dorpscentrum bekijken en we hebben een warme lunch in het hotel. Om 14 uur vertrekken we naar het vliegveld en als alles goed gaat landen we om 22.55 uur op het vliegveld in Rotterdam.