Op naar de abdij van Tongerlo

Net zoals de afgelopen dagen is het eindpunt van de vorige dag, de start van vandaag. We splitsen de groep in tweeën. In het eerste busje gaat de groep die rustig aan wil doen en in het tweede busje de groep die door wil lopen. Het idee is dat we dan gezamenlijk op het eindpunt aankomen. Ik kies voor de eerste groep, lekker rustig aan doen. We hebben vandaag dus een lekker rustig wandeltempo. Al snel na de start lopen we het natuurgebied in en lopen we langs het riviertje de Grote Nete. Hier is het mooi en rustig. We komen weinig mensen tegen. We zijn tijdens het wandelen de afgelopen dagen overigens sowieso weinig mensen tegen gekomen. En in België verwacht je veel tavernes, maar ook die ontbreken. Gelukkig komen we vandaag onderweg wel langs een oud café, waar we een broodje kaas voor onderweg kunnen kopen. Halverwege de toch zijn we in Stelen. Kort voor Stelen steken we het Albertkanaal over. Gelukkig hoeven we hier het kanaal alleen maar over te steken. We hebben geen zin in weer km-ers langs het kanaal lopen. Naast de kerk is een groot grasveld met picknicktafels. Die zijn er vast voor ons neergezet.
Als we verder lopen, missen we een bordje met de afslag. We zijn te ver doorgelopen, legt een buurtbewoner ons uit. Terug dan maar. Dat is een paar honderd meter extra. We moeten hier ergens de snelweg over via de brug.
Eindpunt van vandaag is de abdij van Tongerlo. Weer zo'n bijzondere plek. Net vandaag wordt de abdijentocht gehouden. Een hardloopwedstrijd van de abdij van Tongerlo naar de abdij van Averbode. Als wij aankomen gaat er net een grote groep van start, die vanaf het binnenplein door de poort naar buiten komt. Twee monniken in habijt staan aan te moedigen. Naast de abdij is een zussenklooster. Een van zusters wijst ons de weg. Zij vraagt voor mij na waar ik stempel kan krijgen voor mijn pelgrimspaspoort. Dat kan bij de portier die ook staat aan te moedigen. Ik mag meelopen en moet wachten in een halletje. Hij gaat verder een beveiligde ruimte in. Het wachten duurt best lang. Ik kijk naar een beeldje met het kruis waar Jezus aan gekruisigd is. Ze hebben er een takje laurier aan vast gemaakt. Gelukkig gaat dan de deur weer open. Mijn tweede stempel! Wat kan een mens toch blij worden van een stempel. Ik bedank hem hartelijk en ga het binnenplein weer op. Binnen kijken in de kerk. Daar brand ik een kaarsje met het paspoort met twee stempels op de achtergrond. De rest van de groep heeft alles al gezien en gaat naar het terras, zij gaan met de eerste bus terug. Ik wacht op de tweede groep, ze hebben ons niet ingehaald. Ik kijk uitgebreid rond in de abdijwinkel. Er is van alles te koop, boeken, kaarten, kruizen. Maar ook hier helemaal niets dat wijst op Santiago. Het zijn of gewone boeken zoals kookboeken en kinderboeken en felicitatiekaarten of meteen heel erg gericht op het klooster. Iets wat ik een gewone gedichtenbundel noem en wat ik deze vakantie graag zou willen kopen, vind je hier niet.
Ik geniet nog even van de heerlijk weldadige rust op het binnenplein. De zuster die ons de weg wees loopt ook langs. Ze heeft duidelijk behoefte aan een praatje. Ze vertelt dat iedereen in het klooster ouder wordt, dat er nare ziektes spelen, dat de zusters nog maar met een groep van 21 zijn. Ze heeft het er moeilijk mee, er is geen jonge aanwas meer. Ik denk zelf dat het kloosterleven niet meer van deze tijd is, denk ook dat je beter buiten de muren aan de slag kunt, maar dat durf ik allemaal niet tegen haar te zeggen. Zou trouwens ook totaal geen zin hebben om te zeggen. Ik heb met haar te doen. Ik schud haar de hand en bedank haar voor haar hulp en wens haar veel sterkte.
De andere groep is inmiddels ook gearriveerd. We lopen samen naar het terras, waar we ook Saskia weer treffen. Weer een geslaagde dag.