Een laatste wandeling om af te kicken

Het is vandaag onze laatste wandeldag. We starten bij het hotel en lopen langs de kust naar het zuiden, naar het dorpje Blanes. Het weer is vannacht omgeslagen. Het is benauwd. Het is bewolkt. Er hangt regen in de lucht. Klimmen is sowieso niet mijn sterke kant, maar vandaag kost het me nog meer moeite om de heuvels te bedwingen, beetje buiten adem. Dan helpen de trucjes die ik bij de Nijmeegse 4Daagse heb geleerd. Doorgaan, volhouden en (in jezelf of hardop) op de maat zingen zoals de soldaten dat doen: ‘Push, push, push’ of ‘Hey yo, captain Jack’.
De zee is vandaag ruig. En dat vind ik prachtig om te zien. Het is niet meer de lieve zee die we de afgelopen dagen hadden en waar ik zaterdag nog lekker in heb gestaan. Vandaag bonkt de zee tegen de rotsen en op het strand en vormt daarbij grote witte schuimkragen. Uren kan ik daarnaar kijken. Het gaat een beetje miezeren, maar dat vervliegt eigenlijk nog voor het op de grond kan vallen. De temperatuur is nog steeds boven de 20 graden. De strandtent waar we halverwege eigenlijk een koffiestop zouden houden is gesloten. Het toeristische seizoen is min of meer voorbij. We besluiten daarom om niet af te dalen naar het strand, maar boven op het asfalt te blijven lopen. Even lekker doorstappen, dat is prettig.
Aangekomen in Blanes (na 6,7 km) zoeken we een overdekte en uit de wind staande strandtent uit. Lekker een kop thee. Oh nee, geen thee, ik vraag namelijk om Manzanilla. En nee, dat is geen thee. Het is niet de eerste ober die me deze week corrigeert. In Nederland zijn we gewend om alles thee te noemen, maar als er geen zwarte thee in zit, is het inderdaad een kruidendrankje. Overigens is thee drinken in Spanje niet heel gebruikelijk, heb ik gemerkt. Een theedoos heb ik niet gezien. En soms was thee zelfs nog duurder dan koffie.
Met de lijnbus gaan we terug naar het hotel. Vanmiddag hebben we vrije tijd. Maar eerst lunchen met ... juist, een toetjesbuffet. Met een groepje lopen we ‘s middags een rondje door (de omgeving van) Lloret. We wandelen naar het standbeeld van het Vissersvrouwtje en bewonderen de ruige zee. Het strand is nu verboden terrein, een paar tieners die het toch proberen worden door de politie weggestuurd. Terecht, want de golven zijn echt hoog en de zee loopt vanaf het strand al na een meter heel steil af.
Het is siësta, vrijwel alle winkels zijn gesloten. Terug in het hotel springen we nog even in het kleine binnen zwembad. Te klein om echt baantjes te trekkken, maar het warme water is wel fijn voor de spieren.
Het is onze laatste keer dineren samen. We krijgen een aparte plek zodat we allemaal bij elkaar kunnen zitten. Overigens zaten we sowieso al bij elkaar iedere avond. Na het eten zitten we nog buiten op het terras bij het hotel, tot het toch echt tijd is om te gaan slapen. Morgen gaan we weer naar huis.